آهنگ داریوش - نیستی

چنان دل کندم از دنیا ، که شکلم شکل تنهایی ست ببین مرگ من را در خویش ، که مرگ من تماشایی ست مرا در اوج می خواهی ، تماشا کن تماشا کن دروغین بودم از دیروز، مرا امروز حاشا کن در این دنیا که حتی ابر ، نمی گرید به حال ما همه از من گریزانند ، تو هم بگذر از این تنها فقط اسمی به جا مانده ، از آنچه بودم و هستم دلم چون دفترم خالی ، قلم خشکیده در دستم گره افتاده در کارم ، به خود کرده گرفتارم به جز در خود فرو رفتن ، چه راهی پیش رو دارم رفیقان یک به یک رفتند ، مرا با خود رها کردند همه خود درد من بودند ، گمان کردم که هم دردند شگفتا از عزیزانی ، که هم آواز من بودند به سوی اوج ویرانی ، پل پرواز من بودند گره افتاده در کارم ، به خود کرده گرفتارم به جز در خود فرو رفتن ، چه راهی پیش رو دارم رفیقان یک به یک رفتند ، مرا در خود رها کردند همه خود درد من بودند ، گمان کردم که هم دردند رفیقان یک به یک رفتند ، مرا در خود رها کردند همه خود درد من بودند ، گمان کردم که هم دردند