آهنگ سالار عقیلی - خیابان های دلتنگی

شهر خیابان های دلتنگی بغض هزاران آدم سنگی شهری که در آن عطره باران نیست لبخند و گل در آن فراوان نیست باید که عاشق تر شود این شهر در خواب آدم های با هم قهر ای کاش با خود سر نمی کردم این شهر را باور نمیکردم ای کاش حالم با تو بهتر بود یا شهر من یک شهر دیگر بود شهری که گم کرده صدایش را هی می شمارد برج هایش را شهری که زن هایش بی آواز اند مردانش آسان دل نمی بازند شهری که رفته در غبارو دود شهر عروسکای خواب آلود این شهر روزی جای ماندن بود یک نیمکت جای تو با من بود چشمان ما دریای خواهش بود دستان ما فکر نوازش بود روزی که معصومانه گل چیدیم تنهایی خود را نفهمیدیم ماندیم تنها خسته از تردید گلهایمان در دستمان خشکید ما در قفس گفتیم آزادیم ما گل به دسته هم نمی دادیم جای نوازش زخم می خوردیم ما زندگی کردیم یا مردیم این شهر روزی جای ماندن بود یه نیمکت جای تو با من بود چشمان ما دریا خواهش بود دستان ما فکر نوازش بود