آهنگ سالار عقیلی - تصنیف موسم گل

موسم گل دوره حسن، یک دو روز است در زمانه ای به دل آرایی به عالم فسانه، ای که ز تو مانده نکویی نشانه خاطر عاشقان را میازار، خوش نباشد ز معشوقه آزار گر بسوزد شمع و پروانه را با زبانه، چون شود روز شمع و شب را نبینی نشانه میکنی صید مرغ بسته، میزنی سنگ بر شکسته میکشی با تیغ ستم یار خسته، خسته‌ دلان یکسره در خون نشسته خویش و سوزی و بیگانه سازی، نیست آیین عاشق نوازی تیر عشقت ای که در سینه ما نشسته، رحمتی کن بر دل عاشق زار خسته